Hoe hang ik een camera in een delta?

Vrijdag kocht ik mezelf een digitale camera. Het is mijn bedoeling om mijn eigen vluchten en die van mijn medeleerlingen beter te kunnen weergeven en uit de fouten te leren.

Momenteel denk ik dat ik de camera in het toestel wil hangen bij langere vluchten. Maar bij de leshelling hebben we de mogelijkheid om met twee toestellen de oefenvluchten te filmen. Zo hebben we de mogelijkheid om een montage te maken vanuit twee punten. Dat moet toch knap zijn om dat te zien!

Ok, het idee is er. Maar ... euh ... hoe hang je nu een camera in een deltavleugel? Ik heb een tafelstatief gekocht. Dat kan ik gebruiken als het nodig is. Vraag is dan weer ... hoe hangt ik dat statief vast?

"Liever buigen dan breken."

Gisteren werd mij een detail in de lestoestellen verduidelijkt.

Wij hadden vorig weekend (zie foto "derde lesdag") een paar buizen geplooid. Enne ... op de sites van anderen vond ik nergens vermelding van dergelijke praktijken. Dus ... ik vroeg me af of wij echt slecht bezig waren. Pieter heeft een heel klaar en duidelijk antwoord gegeven.

Het blijkt dat landingen zoals je ze kan zien op mijn filmpjes niet te vermijden zijn. We zijn immers beginners! Iedereen maakt fouten. Maar ... bij die landingen kan je wel eens tegen de stuurdriehoek komen.

Als dit gebeurt bij lage snelheid is dat meestal geen probleem. Maar als je dit voorkrijgt aan een hogere landingssnelheid, dan heb je twee mogelijkheden:
1) JIJ vangt de klap op
2) DE BUIS vangt de klap op

Pieter ziet de eerste mogelijkheid niet echt zitten, want ... er zouden beginners zich kunnen verwonden. Een bot breekt sneller dan dat je soms verwacht. Dus ... dan laten we maar de buizen plooien. Daarom heeft Pieter in zijn lestoestellen buizen die sneller plooien. Ok, we verslijten zo meer buizen, maar ... Pieter ziet liever dat, dan zijn leerlingen in het gips te zien belanden.

Euh ... ok, we kunnen er misschien een westrijdje van maken. Om het minst buizen plooien voordat je je brevet behaald. Ik ben benieuwd of dit iemand zal lukken zonder er ook maar één te plooien. Wees gerust ... ik zal wel toegeven wanneer het mij overkomt. Waarschijnlijk zelfs een fototje toevoegen. ;^)

Raad gekregen ivm de aanschaf van een eerstre deltavleugel

Vandaag had ik de gelegenheid om Pieter, mijn instructeur, raad te vragen ivm met de aankoop van een deltavlieger.

Ik had een Finsterwalder Funfex in gedachten. Maar dat werd me afgeraden. Niet omdat ik hem niet zou baas kunnen na een serie hoogtevluchten, maar omdat Pieter ook weet wat mijn uiteindelijke doelstelling is, namelijk ... het gebruik van een gemotoriseerd harnas.

Zijn opinie over de Funfex was duidelijk. Ja, is te controleren bij landing en vertrek door zijn stabiel karakter. Maar ... dan wel enkel bij lichte windsterktes. Als je ermee aan de duinen staat met een stevige wind, dan is hij vertrokken vòòr jij het wilt. Helaas kan hij met zijn 95 kg maximaal inhaakgewicht die motor later niet dragen.

De Perfex heeft een lager glijgetal (met andere woorden: zakt sneller) en een lagere topsnelheid, maar ... hij kan 105 kg dragen. Deze vleugel zou meer mijn ding zijn als ik echt bij een Finsterwalder wil blijven voor zijn korte inpakking.

Per toeval zag ik daar net in Boom juist een Perfex staan. Een oude student van Pieter had die net meegebracht. Ik heb hem helaas niet in actie gezien. Het was bijna windstil met soms zelfs rugwind. De eigenaar van de Perfex zei dat hij hem hoofdzakelijk enkel volledig kort inpakt als hij voor langere tijd moet opgeborgen worden. Het was voor hem de gewoonte om het lang in te pakken als hij tussen twee dagen vliegen nog effie de vleugel moest transporteren. Maar ... ik zag hem daar staan op de parking met die ladder op zijn auto en ... dat ding wil ik net verwijden. Ja ja, noem me maar eigenwijs. Ik heb nu eenmaal mijn eigen visie op vanalles. ;^)

Dus ... ik denkt dat ik op zoek ga naar een Perfex. Het leuke aan deze vleugel is dat hij ondanks zijn laag percentage dubbele bedoeking tot een betere glijhoek heeft dan sommige vleugels met meer dubbele boek. Ok, het zal niet de ideale vleugel zijn om even met mijn motor later mijn vader die 80 km ver woont te bezoeken, maar ... ik kan later nog steeds overstappen naar een meer performante vleugel. Die kosten wil ik nu nog niet maken.

De bijgevoegde fotos komen van de site van Finsterwalder.

Op zoek naar een deltavleugel

Ik mag dit jaar gebruik maken van het lesmateriaal van Pieter (Ace Deltaschool) door mijn basiscursus betaald te hebben. Maar ... Ik ga nu al op zoek naar een deltavleugel die mijn droom van vliegen meer gaat waarmaken dan de HM14 "Pou du Ciel" die ik gekocht heb.

Ik heb uren en uren op het internet bezig geweest. Ja, euh ... al die deltas lijken op elkaar. Maar toen ... toen zag ik er een die er echt vantussen sprong. De FINSTERWALDER FUNFLEX. Deze deltavlieger heeft één versie die heeeeel opmerkelijk is. Hij past namelijk in een zak van net geen twee meter! Dat wil dus zeggen ... geen nood aan zo'n ladder bovenop mijn auto. Wilt ook zeggen dat ik hem op skieverlof kan meenemen in de skieliften. Wilt ook zeggen dat hij gemakkelijk thuis op te bergen valt.

Ik ben een beetje smoor op deze delta geworden. Zeker en vast na het lezen van een artikel over deze vleugel. Hij is namelijk voor de niet-meer-beginneling. Met andere woorden ... tegen dat ik hem zal hebben zal ik er goed overweg mee kunnen.

Ik weet niet of er iemand al ervaring heeft met dergelijke deltavleugel. Ik zou graag eens een "second opinion" hebben voordat ik verder ga in een mogelijke aanschaf van een tweedehands of nieuwe Finsterwalder Funflex.

Derde lesdag/

Vandaag zat het weer niet mee met de wind. Hij was nogal turbulent en ... door een venturi-effect door de kleiput heen kan je drie verschillende windrichtingen hebben in dat dal. Euh ... niet zo evident!

Er werd gevlogen en dat was voor ons het voornaamste. We waren met een kleine groep deze keer. Bruno was er natuurlijk weer bij, want hij was zich aan het voorbereiden op een hoogtestage. Bruno en ik vertrokken terug van de schans. De anderen bleven meer in het dal.

Pieter toonde het resultaat van de vorige dagen. Euh ... een paar buisjes geplooid. We zijn dan maar al direkt begonnen om bij één deltavluegel één buis te vervangen.

Op de filmpjes kan je duidelijk zien dat zij, die onderaan begonnen, echt te kampen hadden met die windrichtingen. Zelfs als je startte met horizontale vleugel en neus in de wind, dan werd hij soms nog na een paar meter lopen gegrepen in de zijkant en begon je ongewenst te bochten. De kunst bestaat er dan in om dat al lopend te corrigeren. Niet eenvoudig, maar ik heb het er toch een paar zien doen.

Mijn eerste vlucht was echt mooi en eindigde zelfs met een mooie landing, maar ... Bruno was te laat voor een video-opname. De tweede vlucht had ik dezelfde fout als de dag ervoor. Er stond nogal veel wind en ik was aan het twijfelen. Al twijfelend loop je niet zo hard en maak je te wenig snelheid. Euh ... het werd een mooie buiklanding. Ook hoor je op de video Pieter zeggen "aantrekken, aantrekken". Ik ga me de volgende dagen daarop oefenen, want dat deed ik nog niet zo goed. Het is de bedoeling dat eenmaal je in de lucht hangt, je ervoor zorgt dat je snelheid goed hoog blijft. Je moet dus een beetje "duiken" (verkeerd woord, maar ik ken er geen ander). Je moet de stuurdriehoek naar je toe trekken. Dan ga je even sneller en pikt de vleugel de nodige snelheid op.

In een latere vlucht hoor in op de video Pieter roepen "langzamer". Ok, een deltavleugel heeft geen rempedaal. Maar ik had, met mijn voorkennis van vliegtuigen, moeten weten dat je dan de neus omhoog moet doen. In een of andere boekje over piloten in de Tweede Wereldoorlog las ik het als volgt: "Throttle is altitude, stick is additude" . Met andere woorden ... het is niet door je neus omhoog te zetten dat je blijft stijgen. Neen, je gaat eerst even een beetje omhoog, maar daarna verlies je snelheid. Aaaargh, die instelhoek ga ik echt moeten inwerken bij de volgende lesdagen.

Ik denk er momenteel aan om zelf een nieuwe methode te gebruiken om die dingen te onthouden tijdens het lopen. Euh ... niet iets dat ik ergens gelezen heb hoor. Neen, gewoon mezelf kennen. Ik weet dat ik veel dingen onthoud door herhaling van uitspraken. Dus ... ik maak een serie woorden uit die ik tijdens het starten luidop zeg of zelfs roep (tegen mezelf). Zo kan ik dat intrainen en maken dat ik die fouten niet meer maak ik het vervolg.

Mijn laatste vlucht verliep niet echt ideaal. Ok, goed gestart, rest ook goed totop het moment dat ik volgens Pieter gegrepen ben door de wind en begon te draaien. Ik was niet ver van de grond. In plaats van eerst te draaien en dan te flaren (=afronden van snelheid door neus omhoog te zetten), neen, eerst willen mooi flaren. Ik begrijp waarom ik dat deed, hoor. ik wou die fout van voordien niet herhalen. Ik wou mooi met mijn armen omhoog gaan om mooi te flaren, maar ... door de bocht kwam mijn vleugeltip op de grond en draaide ik rond die vleugeltip. OK, ik bleef recht, maar ... elegant was het niet, hoor.

Bruno heeft vandaag een goede indruk gemaakt op Pieter. Hij is klaar voor een hoogtestage. Grrr, ik wou dat ik mee kon. Maar ik ben er nog niet klaar voor en de periode komt heel slecht uit. Ik heb net die periode mijn kinderen op bezoek en er was een weekje De Panne gepland.

Je gaat misschien ook gemerkt hebben dat ik rondloop in lange broek en T-shirt met lange mouwen. Wel, dat is gewoonweg omdat Pieter dat aanraad. Dit terrein ligt er nu wel goed bij, maar bij andere terreinen kan het wel gebeuren dat de netels en de distels er goed groeien. Euh ... een landing in die dingen lijkt me niet echt prettig. Om meteen goed te starten met een goede gewoonte ben ik dus ook hier in lange kledij.

Het volgende weekend kan ik niet vliegen, want dan heb ik mijn kinderen thuis. Ik ga niet dezelfde fout maken als Bruno gisteren. Die had een vriendin bij. Euh ... zo'n dagje vliegen vliegt voor ons voorbij, maar voor iemand die aan de kant zit, kruipt hij voorbij! We komen zeker en vast wel eens kijken naar de lessen. Maar we blijven enkel even en gaan dan door naar de speeltuin voor de kinderen.

tweede lesdag/mag al naar bovenaan de helling!

Zaterdag, dus meer volk bij de les. We werden een paar toestellen meer opengezet. Het was een prachtig weer en velen hebben de schaduw van de vleugels opgezocht.

Veel van de leerlingen waren beginners. Ik stond bij die groep om aan te schuiven voor mijn eerste afdaling. Ik mocht nogal wat hoger staan om te starten. De vlucht was duidelijk hoger dan de vorige lesdag. Amai, had het nog niet verwacht, maar was niet daardoor bang. Ik wist al ongeveer wat ik mocht verwachten. Alles ging goed, behalve ...de landing. Ik zei reeds bij de eerste les, dat je je armen niet enkel moet strekken maar ook moet naar boven roteren. Wel ... dat deed ik daar niet, dus ...buiklanding.

Ik was wel aangenaam verrast dat toen ik me wou klaar maken voor mijn tweede vlucht ik bij Bruno bovenaan de helling mocht gaan staan. Pieter wist dat ik al een twaalf lessen op ultralight had gekregen. Had ik een goede indruk gegeven in deze vorm van vliegen? Hoe dan ook ... vanaf nu was het echt vliegen geblazen. Zeker met de wind die begon sterker en sterker te worden.

Bruno en ik deelden een vleugel op de heuveltop (20 m hoog), de anderen bleven meer in de kleiput en kropen steeds hoger naarmate hun ervaring vorderde. Iedereen had de tijd van hun leven!

Er was een drukte van jewelste op de leshelling. Wij waren daar met ongeveer 12 leerlingen en dan waren er nog twee paraglidingscholen. Allemaal Frans-taligen. Het was wel even opletten wat je deed om niemand te raken. Je merkt wel snel het verschil in mentaliteit tussen de deltavliegers en de paragliders. Soort van verschil tussen skiërs en snowboarders.

Volgende keer neem ik videos van die paragliders ook. Enkel en alleen om te ontkrachten dat het gemakkelijker zou zijn. Ik kreeg toch niet die indruk, hoor!

Er was een klein incident. Een leerling van Pieter wou zijn vriend filmen tijdens de vlucht en hij plaatste zich aan de kanten. Maar voor de vleugel. Had de vleugel rechtdoor geggaan dan was er niets gebeurd. Maar ... de leerling starte met een schuine vleugel en begon natuurlijk te bochten. Hij liep recht in de richting van de cameraman. Gelukkig had die goede reflexen en liep hij zich vallen om de vleugel te ontwijken. Toch had hij een kleine aanraking met de vleugeltip. Een scheur in zijn T-shirt was de enige schade. OEF! Euh ... bericht aan de piloot: het staat allemaal op video. ;) Klik op de filmpjeslink rechtsbovenaan deze blog-site.

Deze dag deed ik ook al een paar vluchten waar ik mijn richting bijstuurde. Waw! Dat is nu echt leuk. Je kan beginnen mikken. Ok, ik zal me later erop toeleggen om te mikken naar Pieter (die toch altijd beneden staan). Dan kan ik zien of dat sturen wel goed lukt. Vandaag heb ik hoofdzakelijk zoveel mogelijk tegen de wind in pogen te starten en die baan te volgen.

Tegen de avond werd het wel echt zwaar om de vleugel onder controle te houden als ik op de helling stond. De wind was serieus toegenomen. Pieter riep nog af en toe "Neus naar beneden!" als ik poogde de vleugel in balans te krijgen voordat ik begon te lopen. Maar ... de stuurdriehoek kwam reeds tegen mijn benen! Kon niet meer die naar mij draaien. Ik heb dan maar de vleugel op mijn schouders op een andere plaats gelegd om dat kleine nodige hoekverschil te maken. Ik was nu in staat de vleugel in balans te houden, maar het koste wel veel moeite om hem naar beneden te houden. De vleugel wou zelf weg! Ik heb toen mijn laatste vlucht gemaakt in die omstandigheden. Het vertrekken was geen fout. Ik maakte wel de fout van bij het lopen niet alles te geven. Daardoor kwam ik minder goed van de grond. Bij het verlaten van de grond zie je in de film dat ik niet goed weet hoe ik de neus moet zetten. Hoger of lager. Ben aan het twijfelen. Allemaal fouten! En dan nog ... een buiklanding. Ah, ik was fout bezig. Je moet ervoor gaan of boven blijven staan!

In het verloop van de dag werden twee buizen geplooid. Deltavliegen leer je soms blijkbaar met vallen en opstaan. Degene, die de buizen hadden geplooid, hebben gewoonweg verder gegaan met de les. Er was nergens sprake van dat zij ermee zouden stoppen. No way! Als je eenmaal geproefd hebt wat het is om van de grond te gaan, dan heb je een dergelijk leerproces ervoor over!

Pieter plooit de buizen soms terug als ze niet ver geplooid zijn. Als hij merkt dat ze niet meer zo eenvoudig terugplooien dan zijn de buizen aan het verharden door de plooiing. Dat wil zeggen dat ze op het punt staan om de volgende keer te breken. Als Pieter dat aan voelt komen, dan vervangt hij de buis. Die vrijdag en zaterdag had hij al een aardige collectie buizen verzamelt in allerlei bochten.

De wind bleef toenemen en afnemen, draaien en keren. Maar vooral ... hij werd turbulent! Pieter had er geen goed oog meer in. Hij informeerde ons dat hij de lucht eens ging uittesten met een testvlucht. De testvlucht werd gefilmd, maar helaas staat het spannende stuk er net niet op. Pieter zit dan net achter een vleugeltip van een ander toestel. HIJ WAS MET BEIDE HANDEN AAN HET TREKKEN AAN 1 ZIJBUIS! De wind was zodanig turbulent dat Pieter echt alles moest doen om te sturen waar HIJ naartoe wou.

De les werd na die vlucht stilgelegd. We waren weeral veel wijzer geworden. Ik had de eerste smaak te pakken van hoogte maken. Er werd mooi filmmateriaal gemaakt. Het was echt een prachtdag ... ondanks de ongunstige wind.

Mijn eerste lesdag/leren lopen met delta op je schouders

Daar stond ik dan. In het recreatiedomein "De Schorre" in Boom (België). En ik was niet alleen. Het is examentijd voor mijn studenten. Zij hebben stress, maar wees gerust. Ik had er die dag ook. Waar ging ik aan beginnen?!

Pieter Van de Wiel, onze instructeur, kwam eraan met zijn duidelijk herkenbare combi met de lading deltavliegers erbovenop. "Ok, we gaan eraan beginnen" en iedereen hielp mee om een paar deltavleugels op te zetten. Het was voor de meesten een eerste ervaring, maar ... het schoot aardig op. Die lestoestellen steken niet zo moeilijk in elkaar. Snel hadden we ervaring genoeg om het later al zelf te kunnen.

Pieter wees ons meerdere malen op de gevaarlijke punten in de montage. Voorzichtigheid is nodig om geen materiaal te beschadigen en ... aandacht! Want je mag verschillende borgingen niet vergeten.

Eerst kregen we een uitleg hoe een vleugel vliegt. Het Bernouilli-effect. Daarna werd ons duidelijk gemaakt hoe je zo'n delta moet opheffen en dragen en hoe je hem moet vastnemen om te lopen. Lijkt allemaal simpel, maar elk ding heeft zijn redenen. Doe het verkeerd en je moet meer kracht zetten als normaal om hem op te heffen of te dragen. Een voornamelijk punt dat ik toen onderschatte was ... niet te hard die buizen vastnemen. Je moet ze soepel in je handen leggen. Vooral je NIET aan de buizen omhoogtrekken!

Vele zaken waren nu nog onduidelijk waarom dat zo was, maar later zagen we wel in waarom.

We begonnen te lopen met een deltavleugel in onze handen, maar we waren nog niet ingehaakt aan de vleugel. Dat lopen viel al bij al mee. Wel viel bij de meesten al op dat die vleugel niet echt een pluimgewicht is. Je moet echt je schouders tussen die driehoek plaatsen om daar het gewicht te nemen. Doe je dat niet dan moet je al dat gewicht met je handen omhoogheffen. Dat lukt je wel even, maar ... niet als je een paar minuten moet wachten op een betere windsituatie.

De leraar testte het lestoestel door het naar beneden te vliegen. Beneden in de kom van de kleiput kregen we de eerste gelegenheid om eens te lopen met die vleugel terwijl we ingehaakd waren. Euh ... ja... die harnassen die je moet dragen, zijn als heel grote Pampers. Ze zitten rond je benen en ze zitten beter goed dan dat ze zelf bepalen waar ze hun riemen laten passeren. Voor mannen kan dat een pijnlijke ervaring zijn.

Het lopen viel al bij al mee. Je voelt heeeel snel dat de vleugel wilt vliegen. Je voelt na een paar stappen het gewicht van de vleugel niet meer op je schouders. Nog een paar stappen verder voel je dat hij trekt aan je harnas. Je voelt jezelf lichter lopen. Tenminste ... als je alles gaf in je lopen. Was je een beetje te voorzichtig en liep je zo van "Ik mag me niet pijn doen, ik zal kunnen vallen" dan had je geen snelheid en dan had de vleugel te weinig snelheid in de luchtmassa om deftig voor lift (=draagkracht) te zorgen. Hoe dan ook ... als je echt liep kon je nu al het effect gewaar worden. Leuk!

Op het einde van je lopen moest je natuurlijk stoppen. Dat doe je niet door trager te lopen. Neen, want dan ga je gewoonweg voorbijgestoken worden door de vleugel die nog snelheid heeft. De vleugel komt dan over je en slaat met de neus in de grond voor je voeten. Euh ... jij ligt dan meestal ook op de grond.

Je moet om te stoppen de stuurdriehoek van je af duwen. Ik dacht ... super eenvoudig, maar ik heb meermaals getoond dat dit niet zo is. Je moet niet enkel je armen strekken, maar ... ook je armen naar boven roteren. Met andere woorden ... je handen zo ver mogelijk boven je hoofd houden. Ik heb dit de komende dagen met vallen en opstaan moeten ervaren. Letterlijk!

Die dag was het bijna windstil. Om de vleugel snelheid te geven in de luchtmassa, moest je echt de benen vanonder je lijf lopen. Helaas was het ook regelmatig dat de wind uit de rug kwam. En dan start je best niet. De wind moet ALTIJD van beneden naar boven komen, je moet hem in je gezicht voelen. Een vaandel op het terrein was voor ons een gemakkelijke indicator. Komt de wind vanachter je, dan zal je niet opstijgen op zo'n slappe helling. Dus ... we moesten af en toe wachten. Maar dat hoort nu eenmaal bij een sport die weersafhankelijk is.

Als ik de filmpjes van mij (zie link bovenaan de blogsite) terug bekijk, zie ik dat we al vlogen, maar ... het was maar een tiental cm boven de grond. Hoe dan ook ... het gaf reeds een goed gevoel!

Bruno had al een paar dagen meer les gevolgd en hij mocht starten van de schans. Die schans vertrekt van iets hoger en loopt stijger naar beneden. Bruno kreeg zo meer hoogte ten opzichte van de grond. Bij één landing raakte de vleugeltip de grond en de vleugel begon te draaien. Bruno werd tegen de stuurdriehoek geplaatst in die bocht en de buis plooide. Ok, dat zijn dingen die ook gebeuren, maar ... dat kan geen kwaad. Die lestoestellen steken eenvoudig in elkaar en je kan ze ook snel herstellen.

Bruno wou even kijken wat zijn fout was, want de vorige les had hij blijkbaar net dezelfde fout gemaakt. Hij had Pieter gevraagd om een hooghanger eens mee te brengen. Dat set buizen zorgt ervoor dat je kan voelen hoe het is om in een harnas te hangen. En je kan dan ook beter voelen hoe je je gewicht moet verplaatsen om te sturen. De volgende lesdag zou het beter moeten zijn, he Bruno.
Op het einde van de dag hadden we allemaal al het gevoel dat we echt van de grond waren gegaan. Ik schreef me direkt in voor één jaar. Sommege anderen hadden een avonturenwaardebon bij. Blijkbaar kan je die lessen ook cadeau doen. Lijkt me echt een geslaagd geschenk!

Daarna volgde het opbergen van het materiaal. Dat heeft een bepaalde volgorde. Niet moeilijk om aan te leren.

Ik keek al uit naar de volgende lesdag!

Hoe ik begon met deltavliegen te kiezen als mijn vorm van luchtvaart

Mijn eerste blog. Amai. Weer iets nieuws voor mij. Maar ... ik hoop (allez ... weet) dat dit een prachtige instrument zou kunnen zijn voor alle anderen die willen beginnen met deltavliegen.

Even in het kort ... Ik ben reeds lange tijd bezig met vliegtuigen, maar ik ben nog nooit solo geraakt. Als kleine kerel (16 jaar) ging ik zweefvliegen, maar door het feit dat ik in een heeeeel kleine club zat en je niet veel kon vliegen ben ik daar nooit solo geraakt in die drie-vier jaar dat ik er vloog. Als late dertiger ben ik dan begonnen met lessen ultralight (ULM) te volgen, maar deze werden te duur om vol te houden. 1,6 euro per minuut! Na twee weekends met elk twee uur vliegen ben je 384 euro kwijt. En dan heb je nog niet eens het clubgeld betaald!

Ik ken Pieter Van de Wiel van Ace Deltaschool reeds sinds 2001. Ik heb hem toen vele malen aangesproken op de leshelling in Boom (België). Meerdere malen wou ik beginnen, maar ... door het platte karakter van ons land vreesde ik dat ik hier niet veel vluchten ging kunnen maken. Door de komst van gemotoriseerde harnassen zoals de Mosquito, Doodlebug, Raven, Wasp en nog vele andere kan je met een deltavleugel wel opstijgen van een plat stuk land en genieten van een vlucht.

Het waren deze harnassen die mij overtuigd hebben om de lessen dan uiteindelijk dan toch maar te volgen. Grappige was ... bij de eerste les zei Pieter al dat voor mij een Mosquito een goede oplossing zou zijn.

Om even te vergelijken met ULM qua kosten: Bij Pieter betaal ik voor een heel jaar € 335 (anno 2006). Verzekering bij de federatie inbegrepen. Euh ... nogal een verschil he.

Allez, zo ben ik dan uiteindelijk bij Pieter in de les gegaan en ... ik heb het me niet betreurd!