tweede lesdag/mag al naar bovenaan de helling!

Zaterdag, dus meer volk bij de les. We werden een paar toestellen meer opengezet. Het was een prachtig weer en velen hebben de schaduw van de vleugels opgezocht.

Veel van de leerlingen waren beginners. Ik stond bij die groep om aan te schuiven voor mijn eerste afdaling. Ik mocht nogal wat hoger staan om te starten. De vlucht was duidelijk hoger dan de vorige lesdag. Amai, had het nog niet verwacht, maar was niet daardoor bang. Ik wist al ongeveer wat ik mocht verwachten. Alles ging goed, behalve ...de landing. Ik zei reeds bij de eerste les, dat je je armen niet enkel moet strekken maar ook moet naar boven roteren. Wel ... dat deed ik daar niet, dus ...buiklanding.

Ik was wel aangenaam verrast dat toen ik me wou klaar maken voor mijn tweede vlucht ik bij Bruno bovenaan de helling mocht gaan staan. Pieter wist dat ik al een twaalf lessen op ultralight had gekregen. Had ik een goede indruk gegeven in deze vorm van vliegen? Hoe dan ook ... vanaf nu was het echt vliegen geblazen. Zeker met de wind die begon sterker en sterker te worden.

Bruno en ik deelden een vleugel op de heuveltop (20 m hoog), de anderen bleven meer in de kleiput en kropen steeds hoger naarmate hun ervaring vorderde. Iedereen had de tijd van hun leven!

Er was een drukte van jewelste op de leshelling. Wij waren daar met ongeveer 12 leerlingen en dan waren er nog twee paraglidingscholen. Allemaal Frans-taligen. Het was wel even opletten wat je deed om niemand te raken. Je merkt wel snel het verschil in mentaliteit tussen de deltavliegers en de paragliders. Soort van verschil tussen skiërs en snowboarders.

Volgende keer neem ik videos van die paragliders ook. Enkel en alleen om te ontkrachten dat het gemakkelijker zou zijn. Ik kreeg toch niet die indruk, hoor!

Er was een klein incident. Een leerling van Pieter wou zijn vriend filmen tijdens de vlucht en hij plaatste zich aan de kanten. Maar voor de vleugel. Had de vleugel rechtdoor geggaan dan was er niets gebeurd. Maar ... de leerling starte met een schuine vleugel en begon natuurlijk te bochten. Hij liep recht in de richting van de cameraman. Gelukkig had die goede reflexen en liep hij zich vallen om de vleugel te ontwijken. Toch had hij een kleine aanraking met de vleugeltip. Een scheur in zijn T-shirt was de enige schade. OEF! Euh ... bericht aan de piloot: het staat allemaal op video. ;) Klik op de filmpjeslink rechtsbovenaan deze blog-site.

Deze dag deed ik ook al een paar vluchten waar ik mijn richting bijstuurde. Waw! Dat is nu echt leuk. Je kan beginnen mikken. Ok, ik zal me later erop toeleggen om te mikken naar Pieter (die toch altijd beneden staan). Dan kan ik zien of dat sturen wel goed lukt. Vandaag heb ik hoofdzakelijk zoveel mogelijk tegen de wind in pogen te starten en die baan te volgen.

Tegen de avond werd het wel echt zwaar om de vleugel onder controle te houden als ik op de helling stond. De wind was serieus toegenomen. Pieter riep nog af en toe "Neus naar beneden!" als ik poogde de vleugel in balans te krijgen voordat ik begon te lopen. Maar ... de stuurdriehoek kwam reeds tegen mijn benen! Kon niet meer die naar mij draaien. Ik heb dan maar de vleugel op mijn schouders op een andere plaats gelegd om dat kleine nodige hoekverschil te maken. Ik was nu in staat de vleugel in balans te houden, maar het koste wel veel moeite om hem naar beneden te houden. De vleugel wou zelf weg! Ik heb toen mijn laatste vlucht gemaakt in die omstandigheden. Het vertrekken was geen fout. Ik maakte wel de fout van bij het lopen niet alles te geven. Daardoor kwam ik minder goed van de grond. Bij het verlaten van de grond zie je in de film dat ik niet goed weet hoe ik de neus moet zetten. Hoger of lager. Ben aan het twijfelen. Allemaal fouten! En dan nog ... een buiklanding. Ah, ik was fout bezig. Je moet ervoor gaan of boven blijven staan!

In het verloop van de dag werden twee buizen geplooid. Deltavliegen leer je soms blijkbaar met vallen en opstaan. Degene, die de buizen hadden geplooid, hebben gewoonweg verder gegaan met de les. Er was nergens sprake van dat zij ermee zouden stoppen. No way! Als je eenmaal geproefd hebt wat het is om van de grond te gaan, dan heb je een dergelijk leerproces ervoor over!

Pieter plooit de buizen soms terug als ze niet ver geplooid zijn. Als hij merkt dat ze niet meer zo eenvoudig terugplooien dan zijn de buizen aan het verharden door de plooiing. Dat wil zeggen dat ze op het punt staan om de volgende keer te breken. Als Pieter dat aan voelt komen, dan vervangt hij de buis. Die vrijdag en zaterdag had hij al een aardige collectie buizen verzamelt in allerlei bochten.

De wind bleef toenemen en afnemen, draaien en keren. Maar vooral ... hij werd turbulent! Pieter had er geen goed oog meer in. Hij informeerde ons dat hij de lucht eens ging uittesten met een testvlucht. De testvlucht werd gefilmd, maar helaas staat het spannende stuk er net niet op. Pieter zit dan net achter een vleugeltip van een ander toestel. HIJ WAS MET BEIDE HANDEN AAN HET TREKKEN AAN 1 ZIJBUIS! De wind was zodanig turbulent dat Pieter echt alles moest doen om te sturen waar HIJ naartoe wou.

De les werd na die vlucht stilgelegd. We waren weeral veel wijzer geworden. Ik had de eerste smaak te pakken van hoogte maken. Er werd mooi filmmateriaal gemaakt. Het was echt een prachtdag ... ondanks de ongunstige wind.