Mijn eerste lesdag/leren lopen met delta op je schouders

Daar stond ik dan. In het recreatiedomein "De Schorre" in Boom (België). En ik was niet alleen. Het is examentijd voor mijn studenten. Zij hebben stress, maar wees gerust. Ik had er die dag ook. Waar ging ik aan beginnen?!

Pieter Van de Wiel, onze instructeur, kwam eraan met zijn duidelijk herkenbare combi met de lading deltavliegers erbovenop. "Ok, we gaan eraan beginnen" en iedereen hielp mee om een paar deltavleugels op te zetten. Het was voor de meesten een eerste ervaring, maar ... het schoot aardig op. Die lestoestellen steken niet zo moeilijk in elkaar. Snel hadden we ervaring genoeg om het later al zelf te kunnen.

Pieter wees ons meerdere malen op de gevaarlijke punten in de montage. Voorzichtigheid is nodig om geen materiaal te beschadigen en ... aandacht! Want je mag verschillende borgingen niet vergeten.

Eerst kregen we een uitleg hoe een vleugel vliegt. Het Bernouilli-effect. Daarna werd ons duidelijk gemaakt hoe je zo'n delta moet opheffen en dragen en hoe je hem moet vastnemen om te lopen. Lijkt allemaal simpel, maar elk ding heeft zijn redenen. Doe het verkeerd en je moet meer kracht zetten als normaal om hem op te heffen of te dragen. Een voornamelijk punt dat ik toen onderschatte was ... niet te hard die buizen vastnemen. Je moet ze soepel in je handen leggen. Vooral je NIET aan de buizen omhoogtrekken!

Vele zaken waren nu nog onduidelijk waarom dat zo was, maar later zagen we wel in waarom.

We begonnen te lopen met een deltavleugel in onze handen, maar we waren nog niet ingehaakt aan de vleugel. Dat lopen viel al bij al mee. Wel viel bij de meesten al op dat die vleugel niet echt een pluimgewicht is. Je moet echt je schouders tussen die driehoek plaatsen om daar het gewicht te nemen. Doe je dat niet dan moet je al dat gewicht met je handen omhoogheffen. Dat lukt je wel even, maar ... niet als je een paar minuten moet wachten op een betere windsituatie.

De leraar testte het lestoestel door het naar beneden te vliegen. Beneden in de kom van de kleiput kregen we de eerste gelegenheid om eens te lopen met die vleugel terwijl we ingehaakd waren. Euh ... ja... die harnassen die je moet dragen, zijn als heel grote Pampers. Ze zitten rond je benen en ze zitten beter goed dan dat ze zelf bepalen waar ze hun riemen laten passeren. Voor mannen kan dat een pijnlijke ervaring zijn.

Het lopen viel al bij al mee. Je voelt heeeel snel dat de vleugel wilt vliegen. Je voelt na een paar stappen het gewicht van de vleugel niet meer op je schouders. Nog een paar stappen verder voel je dat hij trekt aan je harnas. Je voelt jezelf lichter lopen. Tenminste ... als je alles gaf in je lopen. Was je een beetje te voorzichtig en liep je zo van "Ik mag me niet pijn doen, ik zal kunnen vallen" dan had je geen snelheid en dan had de vleugel te weinig snelheid in de luchtmassa om deftig voor lift (=draagkracht) te zorgen. Hoe dan ook ... als je echt liep kon je nu al het effect gewaar worden. Leuk!

Op het einde van je lopen moest je natuurlijk stoppen. Dat doe je niet door trager te lopen. Neen, want dan ga je gewoonweg voorbijgestoken worden door de vleugel die nog snelheid heeft. De vleugel komt dan over je en slaat met de neus in de grond voor je voeten. Euh ... jij ligt dan meestal ook op de grond.

Je moet om te stoppen de stuurdriehoek van je af duwen. Ik dacht ... super eenvoudig, maar ik heb meermaals getoond dat dit niet zo is. Je moet niet enkel je armen strekken, maar ... ook je armen naar boven roteren. Met andere woorden ... je handen zo ver mogelijk boven je hoofd houden. Ik heb dit de komende dagen met vallen en opstaan moeten ervaren. Letterlijk!

Die dag was het bijna windstil. Om de vleugel snelheid te geven in de luchtmassa, moest je echt de benen vanonder je lijf lopen. Helaas was het ook regelmatig dat de wind uit de rug kwam. En dan start je best niet. De wind moet ALTIJD van beneden naar boven komen, je moet hem in je gezicht voelen. Een vaandel op het terrein was voor ons een gemakkelijke indicator. Komt de wind vanachter je, dan zal je niet opstijgen op zo'n slappe helling. Dus ... we moesten af en toe wachten. Maar dat hoort nu eenmaal bij een sport die weersafhankelijk is.

Als ik de filmpjes van mij (zie link bovenaan de blogsite) terug bekijk, zie ik dat we al vlogen, maar ... het was maar een tiental cm boven de grond. Hoe dan ook ... het gaf reeds een goed gevoel!

Bruno had al een paar dagen meer les gevolgd en hij mocht starten van de schans. Die schans vertrekt van iets hoger en loopt stijger naar beneden. Bruno kreeg zo meer hoogte ten opzichte van de grond. Bij één landing raakte de vleugeltip de grond en de vleugel begon te draaien. Bruno werd tegen de stuurdriehoek geplaatst in die bocht en de buis plooide. Ok, dat zijn dingen die ook gebeuren, maar ... dat kan geen kwaad. Die lestoestellen steken eenvoudig in elkaar en je kan ze ook snel herstellen.

Bruno wou even kijken wat zijn fout was, want de vorige les had hij blijkbaar net dezelfde fout gemaakt. Hij had Pieter gevraagd om een hooghanger eens mee te brengen. Dat set buizen zorgt ervoor dat je kan voelen hoe het is om in een harnas te hangen. En je kan dan ook beter voelen hoe je je gewicht moet verplaatsen om te sturen. De volgende lesdag zou het beter moeten zijn, he Bruno.
Op het einde van de dag hadden we allemaal al het gevoel dat we echt van de grond waren gegaan. Ik schreef me direkt in voor één jaar. Sommege anderen hadden een avonturenwaardebon bij. Blijkbaar kan je die lessen ook cadeau doen. Lijkt me echt een geslaagd geschenk!

Daarna volgde het opbergen van het materiaal. Dat heeft een bepaalde volgorde. Niet moeilijk om aan te leren.

Ik keek al uit naar de volgende lesdag!